Turkije 2009

Turkije-het begin van Azië.

Dit is het verslag van een reis met de camper naar en door Turkijë. Wij vertrokken op 25 april en kwamen op 12 juni 2009 weer thuis.

De heenreis ging via Duitsland ,met overnachtingen op de camperplaatsen van Aschaffenburg (gratis) en Kieffersfelden (nabij de grens met Oostenrijk en eveneens gratis)en over de Brenner Pass naar Venetië ,waar we op camping Fusina hebben gestaan om de stad te bezoeken.Vandaar naar Ancona en met de boot van Minoan Lines naar Igoumenitsa in Griekenland en vandaar naar de Turkse grens.

De terugreis ging "over land" vanuit Turkije via Bulgarijë ,Servië ,Hongarijë ,Oostenrijk en Duitsland hetgeen zonder problemen is te doen. Overnachten op campings is ,zowel in Turkijë zelf als op de weg terug over land, niet altijd mogelijk maar er zijn voldoende andere mogelijkheden mits je bereid bent daar naar te zoeken. In ons verslag kunt u lezen hoe wij dat hebben opgelost.

 
Hieronder de route zoals we die in Turkije hebben gereden.

Vanuit Ancona varen we met Minoan Lines naar Igoumenitsa in Griekenland en daar begint eigenlijk pas onze echte reis. Deze boot heeft een camperdek, dat wil zeggen dat je op electra wordt aangesloten en voorts kan je tijdens de overtocht in de camper verblijven en dus ook slapen.Dat bespaart het huren van een hut. Het is wel zaak tijdig te reserveren want de belangstelling is groot. De overtocht duurt ongeveer 16 uur, wij vertrokken s'middags om ongeveer 5 uur uit Ancona en we konden de volgende morgen rond 9 uur in Igoumenitsa weer van boord rijden.

Voor de route door Griekenland naar de Turkse grens zijn verschillende mogelijkheden ,je kunt via de snelweg(groene borden) in korte tijd de Turkse grens bereiken, wij kiezen voor de "oude weg" E 90 die voert ons middels een prachtige route over de Katara pas via Ioannitsa ,waar een camping is aan het meer,naar Kastraki ,waar we de Meteora kloosters bezoeken.

Daarna nog een overnachting in Kavala en de Turkse grens is bereikt.

We rijden ,na de grenspassage,door tot Kesan en gaan daar rechtsaf richting Gallipoli en Eceabat. Op dit schiereiland zijn veel oorlogsmonumenten te vinden uit de eerste wereldoorlog en die zijn het bezoeken zeker waard. Wij overnachten op de camping bij Kum Hotel en maken van daaruit een rondrit, zowel in noordelijke als in zuidelijke richting, over het schiereiland en bezoeken een groot aantal monumenten en het museum.

In Eceabat nemen we de veerpont over de Dardanellen naar Canakkale en rijden via Lapseki en Bandirma naar  het leuke plaatsje Apollonia, gelegen op een (schier)eiland in een meer en heel pittoresk.We maken er een rondwandeling.Bursa is onze eindbestemming voor die dag maar de twee op de kaart vermelde campings blijken niet meer te bestaan en we overnachten op het parkeerterrein van een winkelcentrum naast de universiteit. Enkele studentes, die graag wat engels willen oefenen, zijn ons daarbij zeer behulpzaam en regelen bewaking voor ons.

Bursa is de 5e stad van Turkije, is gelegen tegen de hellingen van de 2500 meter hoge berg Uludag,heeft meer dan 1,2 miljoen inwoners en we nemen de volgende dag de bus om het centrum te bezoeken. We bezoeken de Emir Sultanmoskee en de Ulu Cami (de grote moskee) en we dwalen door de zijdebazaar. Het centrum is gezellig en maakt, ondanks het hier en daar drukke verkeer,toch een vrij gemoedelijke indruk.

Onze volgende bestemming is Iznik aan het gelijknamige meer, 9 kilometer voor Iznik aan de zuidelijke oever van dit meer,vinden we een kleine camping,weliswaar met sanitair dat wij niet willen gebruiken,maar een goede uitvalsbasis voor ons bezoek aan Iznik,het vroegere Nicaea. Iznik is een fraai stadje met een leuke sfeer en bekend van de keramiek die er vervaardigd wordt. Het wemelt er van de keramiekwinkeltjes en met wat afdingen kun je mooie keramiek kopen tegen een billijke prijs.

Na Iznik rijden we oostwaarts via Adapazari (Sakarya) en komen bij Karasu aan de Zwarte Zee kust. In Akcakoca ligt Camping Terzel, een fraaie camping met nieuw sanitair en een prima restaurant. De volgende dag volgen we de kustweg naar Eregli en daar nemen we de binnenweg naar Devrek, een landschappelijk prachtige route over soms wel erg smalle wegen die niet altijd even goed zijn.Maar het fraaie landschap vergoedt veel.

In Devrek volgen we weg 750 totdat we rechtsaf slaan naar Yenice en Karabuk en tenslotte in Safranbolu neerstrijken. Hier is geen camping maar we kunnen voor 15 TL overnachten op de "Otoparking " op het schoolplein ,op 300 meter van het centrum.

Safranbolu is een prachtig stadje met een gezellig centrum ,een prachtige bazaar waar het heerlijk wandelen is en een hamam waar je voor TL 30 kunt baden,wordt gescrubt, gemasseerd en gewassen. Je bent daarmee de hele avond "onder de pannen" en je voelt je als herboren. Echt een aanrader. Mannen en vrouwen is wel gescheiden maar dat is algemeen in deze landen. Ook een bezoek aan de moskee is de moeite waard.

Ons volgende doel is Ankara, via Karabuk en Gerede en vandaar over weg 750 rijden we naar de hoofdstad van dit land.

Een camping vinden blijkt erg moeilijk ,op ruime afstand van de stad zijn wel campings maar wij willen de stad bezoeken en na enig zoekwerk vinden we een tankstation aan weg 200 ,gelegen naast de plek waar vroeger een camping is geweest,en daar mogen we wel een paar dagen staan. Om de stad te bezoeken nemen we een taxi want onze camping ligt toch nog ruim 10 km uit het centrum van deze miljoenenstad. Het vervoer met een taxi is op zich een hele belevenis ,de taxichauffers zijn ware wegpiraten en op een gegeven moment stond de snelheidsmeter van onze taxi op 140 km per uur maar we zijn veilig aangekomen.

Ankara is de tweede stad van Tukije en telt bijna 4 miljoen inwoners. We beginnen ons bezoek op de burchtheuvel waar de Citadel ligt, de taxi zet ons boven af dan kunnen we lopend naar beneden na ons bezoek aan de citadel. Vanaf de citadel heb je een prachtig uitzicht over deze immense stad waar fraaie gebouwen worden afgewisseld met bouwvallige optrekjes. Aan de voet van de citadel staat het museum voor de Anatolische beschaving waar de belangrijkste vondsten van de vele opgravingen in Turkije zijn tentoongesteld. Het is echt een bijzondere fraaie en uitgebreide collectie en een bezoek meer dan waard.Ankara kent vele hoogtepunten,die een bezoek aan deze stad de moeite waard maken, maar een bezoek is natuurlijk niet compleet zonder een bezoek aan Anit Kabir ,het mausoleum van Ataturk en het bijbehorende Ataturkmuseum. Alles wat met deze vader des vaderlands te maken heeft is hier tentoongesteld en voor de turken is dit een waar bedevaartsoord.

 
Na het personeel van het gastvrije tankstation te hebben bedankt met een doos turks fruit rijden we via Kerikkale en Kirsehir naar het gebied dat bekend staat als Cappadocië en waar de natuur de meest wonderlijke en fraaie staaltjes van erosie laat zien. We strijken neer op Kaya Camping die we kennen van onze Syrië- Jordanië reis van 2007. Een keurige camping met prima sanitair en draadloos internet en met een prachtig uitzicht. Vanaf de camping kun je prachtige wandelingen maken maar vooral ook onder het genot van een drankje in de schaduw van een boom of de luifel van de camper genieten van het prachtige uitzicht over de omgeving. We wandelen hier wat, maken een rondrit door de prachtige omgeving, brengen een bezoek aan de nabijgelegen stad Kayseri, bezoeken het "Open Air"museum in Göreme, kopen keramiek in Avanos en wonen een prachtige folkloristische avond in Avanos bij.Zeer bijzonder is ook de onderaardse stad Derinkuyu, uitgebreide informatie daarover onderaan dit verslag.

Na 5 dagen hier genoten te hebben verlaten we het prachtige Capadocië en gaan op weg naar Konya. Onderweg bezoeken we in Sultanhani de fraaie karavanserai, waarbij wij verwonderd opkijken van de drukte die daar heerst. Het blijkt dat 19 mei de geboortedag van Ataturk is en dat wordt massaal herdacht en deze dag staat speciaal in het licht van de jeugd en die is hier massaal aanwezig. Op het grote plein voor de karavanserai wordt allerlei demonstraties gegeven door met bussen aangevoerde schoolkinderen. De karavanserai zelf is nog bijzonder gaaf en door zijn omvang indrukwekkend.

In Konya blijkt het weer eens moeilijk om een camping te vinden die er niet is ,met behulp van een taxichauffeur komen we uiteindelijk op het parkeerterrein van het Mevlana Kultur Merkezi terecht, een indrukwekkend wit marmeren kultuurcomplex met permanente bewaking. Eën van de bewakers is zo vriendelijk ons in het complex gratis rond te leiden.

Grootste bezienswaardigheid in Konya is het Mevlanamuseum waar vroeger de derwisjen dansten. Er zijn zeer oude exemplaren van de koran tentoongesteld die gemaakt zijn door monnikken en dat is te zien, het zijn ware kunstwerken. Ook zijn er graftombes bedekt met grote fluwelen doeken en enorme tulbanden ,er is een museumbibliotheek en in de erehal wordt door poppen een bijeenkomst uitgebeeld tussen de leiding van de dergah en de derwisjen. Het geheel maakt een zeer verzorgde maar ook zeer kostbare indruk .Het museum wordt druk bezocht ,bij de opening s'morgens om negen uur stonden er al flinke rijen voor de ingang. Konya heeft een aantrekkelijk centrum en maakt op ons een gezellige indruk.

Rond het middaguur verlaten we Konya en gaan op weg door het Taurusgebergte naar de kust via weg 330 tot Beysehir en via weg 695 naar de kust bij Manavgat. In Beysehir vinden we langs de weg richting de kust een kleine camping bij een restaurant waar we overnachten en s'avonds een hapje eten. De route van Beysehir naar de kust voert ons door een prachtige natuur over redelijke wegen maar de gemiddelde snelheid ligt op deze route toch niet erg hoog. Dit soort route's door de bergen zijn prachtig qua landschap maar kosten gewoon meer tijd. Maar dat geeft niet want wij hebben alle tijd van de wereld. Aan het einde van de rit strijken we neer op camping Istanbul in Side, tegenover de ruines en dicht bij het centrum. De volgende dag bezoeken we het centrum met zijn talloze souvenirwinkeltjes en vinden een fraai restaurant aan de haven om mijn verjaardag te vieren. Van de opgravingen van Side is alleen het theater echt de moeite waard ,de rest ligt er nogal verwaarloosd bij.

Volgende stop in onze rondreis zijn de ruines van Aspendos. Met name het theater van Aspendos ,gelegen in de benedenstad,is indrukwekkend ,ook de tempel die gelegen is in de bovenstad ,is indrukwekkend ,echter alleen de muren staan nog. Een wandeling naar de bovenstad is echter zeer de moeite waard en geeft een goede indruk hoe groot Aspendos vroeger geweest moet zijn.

Hierna gaan we om Antalya heen en nemen met weg 400 de route langs de kust, een fraaie route met soms prachtige vergezichten. Ergens onderweg vinden we in een baai ,genaamd "Cagille Plaja",een "camperplaats" bij een klein restaurant waar we overnachten. Hoe men aan de naam camperplaats kwam is ons niet duidelijk maar daar zal ongetwijfeld een link met ons land aan ten grondslag liggen. Maakt niet uit, wij stonden er prima en het zeewater was heerlijk.

De volgende morgen vervolgen we de mooie route langs de kust, passeren het mooi gelegen Kas en verlaten bij Kinik weg 400 en rijden via het dorpje Cavdir naar de Saklikentkloof waar je een wandeling kunt maken over het snelstromende water over loopbruggen. Via Kadiköy rijden we richting Kemer om enkele kilometers voor Kemer linksaf te slaan naar Fethiye en vandaar naar Oludeniz aan de kust waar we lekker een dagje rust pakken. Oludeniz is een vrij drukke badplaats met een mooi strand en een mooie boulevard waar de parapenters met tandempassagiers tussen de wandelaars landen.

In Dalyan,dat we bereiken door weg 400 bij Ortaca te verlaten, maken we een boottocht want dit is het gebied waar de reuzenschildpadden voor- komen en rond deze tijd hun eieren leggen. De booteigenaar beloofde ons plechtig dat we absoluut "turtles" zouden zien maar na een tijdje varen werd ons al snel duidelijk dat de kans daarop klein zou zijn. Het was zo druk met talloze boten met toeristen die allemaal voor de schildpadden kwamen dat de schildpadden ongetwijfeld gevlucht waren. Wij hebben tenminste niets gezien ondanks alle moeite die de man voor ons heeft gedaan om er één te lokken met aas. Ook op het nabijgelegen, volgens de gids beschermde ,strand was het veel te druk om daar schildpadden te verwachten. Dan maar naar de modderbaden, die lagen een stukje landinwaarts en gelukkig was het daar wat minder druk. De modder zou zeer heilzaam zijn maar ik geloof niet zo in dat soort zaken dus ik heb me snel weer afgespoeld onder de douche. Maar met de hitte van die dag(boven de 30 graden) was de boottocht heerlijk.Na nog een korte rit overnachten we in Gökova op een kade bij een hotel.

De volgende morgen rijden we via Mugla,Yatagan en Milas ,waar we nog het mausoleum bezoeken,naar het schitterende Herakleia (Heraklion) waar we in een dorpje terecht komen dat een openluchtmuseum  gelijk is.De tijd lijkt hier te hebben stil gestaan. Bij een restaurant overnachten we en op het terras eten we sávonds heerlijk en gezellig. Het hele gezin (man,vrouw en zoontje van ca.10)helpt mee om onze maaltijd te verzorgen en die is prima.We hebben heerlijk gegeten voor een klein prijsje. De volgende morgen vertrekken we tussen de over de weg lopende koeien door en rijden naar de ruines van Milete en Priëne. Deze lagen vroeger aan weerszijden van een baai, nu is de zee slechts in de verte nog te zien. De ruine van Priëne is bijzonder fraai gelegen tegen de berghelling, het kost wel enige moeit om de helling met deze temperaturen te beklimmen maar dat blijkt meer dan de moeite waard te zijn.

Na Priène rijden we via Söke naar Kusadasi en vinden in Pamucak een prachtige camping aan het strand genaamd Dereli.

Van hieruit bezoeken we het leuke stadje Selcuk en het nabijgelegen Efese. Tijdens onze reis hebben we al heel wat ruines en opgravingen gezien maar die van Efese zijn absoluut het hoogtepunt van wat we tot op heden gezien hebben. Je wordt er stil van. Wat is dit land toch begenadigd met een fantastisch verleden, echt zeer indrukwekkend. Efese vormt voor ons een meer dan waardige afsluiting van de vele historische ruines en opgravingen,die we bezocht hebben,deze moet je echt gezien hebben. Het is er wel heel erg druk maar dat gaat vaak samen met hoogtepunten. Ondanks dat we er vroeg zijn is de drukte al aanzienlijk.

Na nog een dagje relaxen aan het strand rijden we via Izmir via weg 550 terug naar Canakkale en na de overtocht strijken we weer neer op de camping bij Kum Hotel.

Onze rondreis door het mooie Turkije zit er nu op en we gaan nu over land aan de lange reis naar huis beginnen.


De eerste dag doen we rustig aan en overnachten in Edirne, daarna door Bulgarije via Plovdiv en Sofia naar het plaatsje Dragoman waar we overnachten bij een restaurant (ook hier was de camping verdwenen),door Servie met een overnachting op Camping Dunav in Belgrado en vandaar door Hongarije , Oostenrijk en Duitsland naar huis waar we na 9236 km de camper parkeren.

 De onderaardse stad DERINKUYU.

In Turkije, op korte afstand van het toerischtisch zeer bekende Cappadocië (ca.30 km) bevindt zich een andere bezienswaardigheid ,namelijk de onderaardse stad Derinkuyu. Veel minder bekend dan Cappadocië maar niet minder fraai en als fenomeen zeer bijzonder.

In 1963, toen een inwoner van DERINKUYU (in de regio Cappadocië, centraal Anatolië, Turkije), een wand van zijn grotwoning neerhaalde, ontdekte hij tot zijn verbazing achter die wand een mysterieuze woning zoals hij er nog nooit een had gezien. Via die woning kwam hij van de ene woning in de andere. Hij had bij toeval de onderaardse stad DERINKUYU ontdekt, waarvan het eerste niveau rond 1400 voor Christus door de Hetieten was uitgegraven.

De archeologen begonnen die fascinerende verlaten onderaardse stad te bestuderen. Zij bereikten een diepte van 40 meter, maar schatten de ware diepte op zo’n 85 meter.

Er werden 20 onderaardse niveaus ontdekt. Alleen de bovenste acht niveaus zijn te bezoeken, de overigen zijn gedeeltelijk versperd of gereserveerd voor de archeologen en antropologen die DERINKUYU bestuderen. 

De stad werd gebruikt als toevluchtsoord voor duizenden mensen. Die leefden onder de grond om zich te beschermen tegen de frequente invasies van Cappadocië in de verschillende periodes van bezetting. Ook de eerste christenen vonden er een schuilplaats.

De aanvallers, zich bewust van het gevaar dat ze liepen wanneer ze zich in de onderaardse stad begaven, trachtten meestal de bewoners naar buiten te krijgen door hun waterputten te vergiftigen.

Het interieur is verbazingwekkend: de onderaardse galerijen van DERINKUYU (waarin plaats is voor minstens 10.000 mensen) konden op drie strategische punten worden geblokkeerd met ronde stenen deuren. Deze zware rotsblokken sloten de toegang af voor vijanden. Ze zijn 1 tot 1,5 meter hoog, circa 50 cm dik en wegen tot 500 kg.

Bovendien had DERINKUYU een tunnel van circa 8 kilometer die leidde naar een andere onderaardse stad in Cappadocië. De stad KAYMAKLI.

De Griekse geschiedschrijver JENOFONTE verhaalde over deze onderaardse steden. In zijn werk ANABASIS vermeldde hij dat de inwoners van Anatolië hun woningen onder de grond hadden uitgegraven en dat ze leefden in behuizingen die groot genoeg waren voor een heel gezin, de huisdieren en de voedselvoorraad.

De stad had een ondergrondse rivier, waterputten en een ingenieus ventilatiesysteem (er werden 52 ventilatie-schachten ontdekt) dat hedendaagse ingenieurs nogsteeds verbaast wat betreft zijn functionaliteit. Tijdens onze excursie werd dat gedemonstreerd door het opsteken van een sigaret:de rook was in een ommezien verdwenen.

Op de ontdekte niveaus vond men eetkamers, een kruisvormige kerk van 20 bij 9 meter met een dak van meer dan 3 m hoog, keukens (zwartgerookt door de vuren waarop werd gekookt), persen voor wijn en azijn, bodega’s, kruidenierswinkels, een school, talrijke woningen en zelfs een bar.





Derinkuyu is voor het publiek toegankelijk ,u moet wel een goede zaklantaarn meenemen. Vanaf de verschillende campings in de regio Cappadocië kunt u dagexcursies boeken naar Derinkuyu, wij verbleven op Camping Kaya en werden op de camping opgehaald en weer teruggebracht. Meestal wordt deze excursie nog uitgebreid met een bezoek aan andere bezienswaardigheden in deze omgeving en die zijn er genoeg.